Schitterend idee, om ons te laten vertellen over de beklimming die we hebben ondernomen…

Delen of samenvatten in “een paar zinnen” wat we onderweg beleefd hebben en wat voor ervaringen we mogen meenemen in ons leven!

Dat is niet simpel, en toch…

Hier volgt wat elk van ons heeft geschreven over het project Toubkal 2011, nadat we terug geland waren.

Elke mens kan zichzelf overstijgen, en diep in zich energie vinden om pijnlijke ervaringen op zijn levensweg de baas te worden.

Een gezamenlijk project in groepsverband maakt dat iedereen zich sterker voelt, beter gesteund, en in staat om verder te kijken dan hij kan zien..

Vandaag heb ik mijn tranen de vrije loop gelaten; de emoties waren te sterk geworden als ik dacht aan mooie landschappen, aan jullie blikken en glimlach, jullie uitgestoken hand…

Deze tranen van dankbaarheid zijn voor jullie. Ik denk dat de warmte en de positieve energie van onze groep verder reikt dan de bergen, en dat we aan de schoonheid van onze mooie “Aarde” iets hebben toegevoegd. Ik ben er trots op en dank jullie van ganser harte.

Een Roemeens spreekwoord zegt: “Stenen zijn een stuk van de weg”. Stenen waren dat inderdaad maar ze hebben ons niet belet tot het eind door te gaan!

Er zijn een paar woorden die voortaan horen bij de woordenschat van MS-trekkers: vriendschap, helpende hand, moed, kracht, wil, zelfopoffering, lach, aanmoediging, achting (voor zichzelf en voor anderen)… maar zeker Toubkal, Toubkal. Kortom, wat een geluk!

Dit avontuur heeft me nog meer vertrouwen van geest en lichaam bijgebracht.

De bergtocht heeft me enorme voldoening geschonken; ik heb schitterende mensen mogen leren kennen.

Avontuur, hartelijkheid, samenhorigheid, elkaar helpen, uitdaging, moeilijkheid, schoonheid en vreugde, team, delen, wilskracht, moed, dat zijn de woorden die door mijn hoofd flitsen als ik denk aan het fantastische project Toubkal 2011 dat nu achter de rug is.

Het maakt me erg gelukkig en heel fier dat ik deelgenoot mocht zijn in die ploeg van 22 mensen.

Je kunt onmogelijk in twee zinnen beschrijven wat we allemaal hebben beleefd… Eén zin, dat kan 5 regels zijn, niet soms? Of één woord. Toch wil ik het proberen:

Ik ben blij om het sportieve exploot maar meer nog om de menselijke ervaring want we waren één. Dat was omdat bepaalde personen vertrouwen in ons hadden en wij erin geloofden dat we onze hoogste persoonlijke toppen zouden scheren.

Buitengewoon avontuur, ontdekking van een groep waarmee we bergen konden verzetten.

Dank aan iedereen! Toubkal, Toubkal! We vergeten je nimmer!

Wat ik van dit avontuur onthoud, is dat je ondanks een ziekte onbekende krachten in jezelf kunt ontdekken die leven geven aan je dromen…

Naar jezelf luisteren, hulp van de andere aanvaarden, je angst en pijn bedwingen en vooral… lachen… dat is misschien het recept.

Wat een buitengewoon menselijk en persoonlijk avontuur ik daar boven mocht beleven! Die bergtop heeft me geleerd mijn lichaam anders te beheren, met al mijn gevoelens, plannen, dromen, levenslust, drang om te bewegen. In één woord, mijn leven, met al die sterretjes in mijn ogen… zoals deze prachtige foto op de top van de Toubkal, samen met alle andere Toubkalisten die me naar boven “gedragen” hebben, en met mijn geest vol mooie herinneringen die me voor altijd zullen bijblijven.

Dat ik die uitdaging ben aangegaan, stuwt me nu verder. Dat ik al die clichés en vooroordelen in verband met de ziekte heb kunnen weglachen en dat ik de beklimming heb durven aanvatten wat me weer hoop heeft gegeven. Toubkal is voor mij het symbool geworden om ook persoonlijk hoger op te willen gaan met de zekerheid dat er wegen voor me zijn opengegaan, reikend naar alle mogelijkheden die ik in me heb. Dat geeft me zin om vooruit te gaan en al die bergen van wilskracht te verzetten – zoals de aanvaarding van mezelf waardoor meer kan inzetten voor echte verandering en openheid, om te maken dat de gehele maatschappij met andere ogen zal gaan kijken.

Deze ervaring was een echt menselijk avontuur; ik denk dat de samenhorigheid van de groep doorslaggevend is geweest en ons allen naar de top heeft gedreven… iedereen zit daar voor iets tussen. Ik heb er meer zelfvertrouwen door gekregen, vertrouwen in mijn fysieke en heel zeker ook geestelijke mogelijkheden. Vandaag voel ik me klaar en in staat om nog andere uitdagingen aan te gaan.

Door ons hechte team ben ik me van die kracht bewust geworden; ik zal grotere moed aan de dag kunnen leggen en moed en vertrouwen kunnen aankweken aan iedereen die dezelfde ziekte heeft als ik. Zoals iemand al vóór mij heeft gezegd: “Het zijn die beproevingen die ons optillen. Zij stellen ons voor de uitdaging, ons zelf te overstijgen en ons in onze eigen werkelijkheid te zien”.

Deze regels heb ik met veel plezier geschreven. Voor jullie!

Ik hou van…
Ik hou van dit Marokko
Ik hou van dit hotel, waar we ons thuis voelden
Ik hou van die mijnheer van 113 jaar die ons bij hem thuis in Aremd heeft ontvangen
Ik hou van de kreet van iemand die “Muildier” roept waarna we ons als gehoorzame soldaatjes tegen de bergwand keren om die lieve hulpkrachten voor het welslagen van onze trek te laten passeren
Ik hou van die oude muildierdrijver en de gesloten kraag van zijn hemd die verschillende dagen vlak achter ons aan stapte
Ik hou van hem als ik hem tijdens een rustpauze, zittend op de dikke keien enkele partjes geef van mijn sinaasappel
Ik hou van de duizenden glimlachjes die we uitwisselden
Ik hou van “geen woord luider dan het andere” bij aankomst van onze eerste dagmars, om 20h15
Ik hou van de eerste Toubkalhelling, vlak bij de schuilhut, hard is dat
Ik hou van het eerste zicht op die goddelijke bergtop – eindelijk, links – terwijl we bergbeklimmers zien als schaduwen op de kam
Ik hou van onze groep die ineens zegt dat we zullen slagen
Ik hou van de vermoeidheid bij de terugkeer van daarboven – en dat we Cendrine, Suzette, Marie en Olivier konden oppikken
Ik hou van het enthousiasme van deze moedige dames over hun progressie
Ik hou van de grote schalen rauwkost die onze kok zo lekker heeft klaargemaakt en opgediend
Ik hou van Marie die op de ezel durft te klimmen die over smalle, steile paden stijgt en daalt
Ik hou van een handje toesteken aan Marie tijdens de laatste stukken afdaling op de eerste memorabele dag van de trek
Ik hou van de gevolgen van de staking bij Royal Air Maroc waarbij toch alle expeditieleden een plaats in het vliegtuig hebben gevonden
Ik hou van het zicht van onze bagage die feilloos op de loopbanden in in de luchthavens van Marrakesh en Zaventem is beland
Ik hou van de vriendelijke blik van Bruno als hij zich tot iemand van ons richt
Ik hou van de cameramensen die op onze route staan en alle gebaren, gedragingen, gezichten en landschappen op film vastleggen
Ik hou van de babbels over rock met Alex, Olivier, Serge en Bruno
Ik hou van onze aperitiefjes in de zithoek van kamer 315
Ik hou van de telefoonbel van Abdou: “Salemaleikom, Salemaleikom…”
Ik hou van het sein dat Olivier gaf op de vertreklijn van Oukaimeden
Ik hou van Danièle die het beter stelt en met lege maag mee op mijn klimlijn zit – het gaat ondanks alles
Ik hou van bijna alle grapjes van Philippe
Ik hou van Jean die een ezeldrijver even serieus verzorgt alsof het iemand van ons was
Ik hou van de vastberadenheid van Pascal en Alexandre die nooit ofte nimmer aarzelden
Ik hou van Gaétane als ze zegt dat we even moeten stoppen, waarna we een halve minuut later het sein krijgen “Ja, doe maar verder”
Ik hou van Jacqueline die het heel lastig krijgt de hele eerste helft van de beklimming en ineens een doorstart neemt en mooi de top bereikt
Ik hou van de erehaag die wordt gevormd om iedereen toe te juichen
Ik hou van onze families in Zaventem, en zeker ook van onze partners die het allemaal perfect hebben begrepen en samen met ons gelukkig zijn
Ik hou van de verstandhouding met Claudine terwijl we kleine en grote dingen organiseren
Ik hou van Olivier die de hele avond zijn sultanskop laat zien: een sjeik
Ik hou van die koelkast, wankel op de ezelsrug, en nu echt een trekkerskoelkast. Hij heeft onze de hele tijd trouwe dienst bewezen
Ik hou van Daniel en zijn bescheiden vriendelijkheid
Ik hou van Suzette als ze zo close is met haar Luxemburgse team
Ik hou van Olivier die met dit gekke idee is begonnen
Ik hou van mijn deelname
Ik hou van het idee dat we allen vrienden zijn geworden
Ik hou van Bruno die van Bernard de cassettes heeft gekregen om ze vlug te digitaliseren
Ik hou van de beide films die te zien zullen zijn, de chronologische die Bernard en Brigitte hebben gemonteerd, en die met het scenario waarvoor Bruno de montage heeft gedaan
Ik hou van sterk gezoete muntthee
Ik hou van Abdou en Ali omdat ze de essentie van het project begrijpen en er alles aan deden om het te doen slagen
Ik hou van “Toubkal, Toubkal… 2011”, zoals Abdou dat zo dikwijls riep – en met wie ik aan de telefoon gesproken heb. Hij groet jullie innig
Ik hou van de uitleg van Mohamed aan zijn vrienden over de aanwezigheid van de Berbers in Spanje omstreeks 1200. En Olivier die graag had gewild dat alles was begonnen in Poitiers op 25 oktober 732. Zelfs Jean snapt er niks meer van en Fabienne kan zo hartelijk schaterlachen
Ik hou van het idee dat iedereen, als de vermoeidheid zal verdwenen zijn, in zijn hart die ontmoetingen, die warmte, die verstandhouding en openheid, die kracht zal bewaren die je in jezelf en onder de anderen vindt
Ik hou van deze schitterende groep die is ontstaan en is gegroeid op de hellingen van het land van de Berbers
Ik hou van de zekerheid dat we elkaar dikwijls zullen terugzien
Ik hou van alles wat ik heb neergepend waardoor alles van onze prachtige week herleeft
Ik hou van zoveel andere dingen die we ook hebben beleefd maar waar ik jullie niet langer mee wil vermoeien…

P.S. : Ik las zojuist een stukje uit het boek “La Psychologie du Bonheur” van de Hongaarse auteur Scikszentmihalyi die het over “optimale ervaring” heeft. Hij stipt punten aan die volgens mij best van toepassing zijn op onze gezamenlijke belevenissen:

• De ondernomen taak is uitvoerbaar maar is een uitdaging
• De persoon concentreert zich op wat hij doet
• Het doel is duidelijk
• De inzet van de persoon is groot, en laat afleiding verdwijnen
• De persoon beheerst zijn handelen
• De bezorgdheid om zichzelf verdwijnt niet maar paradoxaal wordt het zelfbewustzijn versterkt door de optimale ervaring
• De perceptie van de duur verandert. Echt boeiend, toch?

Echt boeiend, toch?

Wat een mooi avontuur. Door het beste van onszelf te geven, hebben we een menselijk schitterende trek kunnen doen. Meer dan ooit zeg ik dat sport gelijkstaat met actie en geluk!

Zo’n fijne herinneringen! Ik mag gerust stellen dat ik een prachtige week heb beleefd, zowel met mijn Luxemburgse team – ik wist dat die de max zijn - als met de andere teamgenoten die ik minder goed kende. Jullie waren top. Top in de verwezenlijking van de uitdaging als in jullie bijdrage in de organisatie van de tocht, en in het fantastische idee om deze trek te doen. Ook in de manier van beelden schieten van onze dagmarsen met bewegende of stille camera, of in de massagebeurten aan het eind van de dag. Dat geldt allemaal ook voor de begeleidende gidsen, ezeldrijvers, koks; iedereen was FORMIDABEL.

Men zegt dat geluk de staat is van iemand wiens wens in vervulling gaat. En waren niet allemaal gelukkig?

Als ik de foto bekijk die Philippe ons heeft gestuurd, met jullie op de top van de Toubkal, is het alsof ik er beetje bij was geweest: mijn sjaal, muts, zonnebril, windjack, stokken, kniestuk, fototoestel, handschoenen… ik was in gedachten bij jullie, met mijn morele steun!

Een magische week, iedereen goedgemutst, met de wil om te slagen, in vriendschap. Met zin om dingen te ontdekken: mensen, landschappen en zeker onbegane paden!. Met maar één uur vertraging in de luchthaven terwijl anderen al sinds 7 uur ’s ochtends stonden te wachten! Veel geluk op deze reis, bravo voor iedereen.

Vanuit mijn bescheiden maar zo prettige rol van coach wil ik een kerel citeren die Albert heette, Albert Einstein… Hij zei dat de enige drijfkracht die sterker is dan elektriciteit of kernenergie, de menselijke wil is. Niet verkeerd gezien van die kerel!

Marcel Pagnol schreef in zijn autobiografie LeTemps des Secrets dat het leven bestaat uit momenten van geluk tussen lange periodes van droefheid. Dit even mooie als melancholische thema heeft me altijd ontroerd, en ik zat er ook mee verveeld.

Dus…

Ik zie de momenten van geluk van ver, grijp ze vast en verslind ze, vraag naar meer. Die dagen in jullie hartelijke gezelschap zaten stampvol gelukkige, waardevolle, zo onwaarschijnlijk mooie momenten dat je soms moeilijk kunt uitleggen hoe en waarom. Het spuitje heeft me zeker voor een tijd gewapend tegen droefheid maar ik krijg zin in een tweede spuitje: Luik, we komen er aan.

Fijne MS-tochtgenoten, dank je voor het geluk dat we mochten delen.

Dank je, Manu, voor je verhaal “Ik hou van…”.

Gegroet, mannen van de TV.

Oli, ik prijs me gelukkig, je te hebben ontmoet.

Gegroet Claudinette, en Suzette, beiden zo net!

Philippe, ik wacht met ongeduld op je foto’s.

Bernard en Brigitte, veel moed bij de montage, we rekenen op jullie.

Heerlijk dat ik deze supertijd met jullie mocht beleven. Schitterende ervaring – menselijk, fysiek, toeristisch, ornithologisch, filmisch… op alle gebied dus.

Volgend jaar een top op 5000 m? Ik hoop jullie voordien al terug te zien als we de dingen al even op het scherm gaan bekijken.

Zeer verheugd voor de geweldige momenten dat ik met julie heb doorgebracht. Prachtige menselijke, fysische, toeristische, vogelkundige, cinematografische ervaring… kortom, op alle niveaus :-)

Een top op 5000m volgend jaar ? Ik zou dolblij zijn mocht ik julie voordat terug zien op een kleine projectie.

Beste Toubkalisten… “Choukran”, dank voor jullie mails. Op mijn beurt een beetje nieuws; ik mis jullie, maar ik troost me. Ik zie jullie reglmatig op het kleine scherm! We zijn druk bezig met de montage; da’s veel werk in de vrijetijd, maar het is verrijkend, net zoals de trek.

Stop, beste vrienden met mij te bedanken. Het hoort juist andersom!

Je kunt je indenken dat ik in mijn zowat 30 jaar ervaring heel wat mensen en landen heb gezien. Maar wees ervan overtuigd dat de draaiweek met jullie een van de mooiste uit mijn loopbaan was!

Ik heb veel geluk. Het geluk dat ik jullie allen mocht ontmoeten: trekkers, dokters, coaches, gidsen, fotograaf, cameramen. Het geluk de job gedaan te hebben met mijn twee speelkameraden. Het geluk een streek te ontdekken die ik niet kende. Het geluk nooit te moeten kamerdelen omdat ik sokken met sandalen droeg!

Eén wens. Ik hoop dat het montagewerk van Bruno en Bernard jullie vertrouwen waard zal zijn en aan jullie verwachtingen zal beantwoorden.

Bernard en ik zullen nooit kunnen klasseren wat we met jullie mochten beleven. Het valt niet onder “vakantie”, ook niet onder “werken”. “Menselijke ontdekking” is misschien correct, maar wel te beperkt. “Verrijkende ervaring” is ook maar een deel in het geheel.

Ik vraag met dan ook af, of “Diamant” niet past. Elk facet is mooi en schittert en het geheel is een juweel. Dat hebben jullie ons uiteindelijk geboden. Daar kunnen we jullie nooit genoeg voor bedanken.

Hallo trekkers, het werk riep me weer maar ik zette me ook aan de foto’s als ik tijd had. Wat kan ik jullie nog zeggen, anders dan dat ik met jullie hoge toppen heb geschoren, op alle gebied. Dank je dat ik met jullie groep mocht meedoen. Hier gaan een paar beelden van zondag 17 april, het begin van ons prachtige avontuur. Ik sta op de foto’s en wil jullie absoluut de foto doorsturen waarvoor jullie gevochten hebben. Ik ben heel trots dat ik hem heb kunnen maken, en ik vind hem bovendien GOED. .. Veel Toubalgroeten - een variant op de uitdrukking “Toubkalist worden kan heus geen kwaad!”.

Twee zinnen die ik op dit moment ga samenvatten in twee woorden: schrik en geluk!

Een paar uur voor ons vertrek schreef Olivier ons:

Beste vrienden, over een paar uur zien we elkaar weer om samen iets buitengewoons te gaan beleven. Ik durf bijna niet te denken: Daar gaan we, we vliegen morgen naar ginds en iedereen is er klaar voor en verheugt zich erop. Ik ben haast vergeten dat ik 15 maanden geleden nog onze partners moest overtuigen, beslissen wie ging sponsoren, het team vormen, de website bouwen, het programma uitwerken en volgen, telkens opnieuw het project uitleggen en bekendmaken, een filmploeg vinden…

Dat kwam inderdaad naast en bovenop de job die ik zoals iedereen heb, en verder echtgenoot en vader en zoon zijn, zonder de vrienden te vergeten.

Het zou niet mogelijk geweest zijn zonder de kennis, het charisma en grenzeloze dynamisme van Fabienne, Suzette, Carole, Franck en Jean, de hartelijkheid van Bernard en Brigitte, de spontaniteit en onmiddellijke integratie van Bruno, Serge en Benjamin; en tenslotte en vooral de persoonlijke inzet van al die mooie mensen die jullie zijn: Gaétane, Daniel, Danièle, Pascal, Cendrine, Martine, Marylène, Alexandre, marie, Marielle, Jacqueline en Marc.

Ik eindig met een stukje tekst van Jacques Brel die me altijd heeft weten te motiveren:

“… dromen alleen al is erg belangrijk. Ik hoop dat je eindeloze dromen droomt en razende zin hebt om daar een paar van te verwezenlijken. Ik hoop dat je zal houden waarvan je moet houden en zal vergeten wat je moet vergeten. Ik hoop dat je zult weerstaan aan verstarring, onverschilligheid, de negatieve houdingen van onze tijd. Ik hoop vooral dat je jezelf zult zijn”.

Tot later, Olivier