Trekkers

Hallo!

Ik heet Jacqueline Lorquet en ben 61 jaar en al 40 jaar getrouwd. Mijn echtgenoot heet Jean Mohring. We hebben drie kinderen en zes kleinkinderen tussen één en veertien jaar. Het was in april 2008 dat men MS heeft vastgesteld.

Van het begin af heb ik beslist dat MS me niet zou klein krijgen, dat ik veel aan sport zou doen om zoveel mogelijk spiervezels te ontwikkelen en klaar zou staan om aan problemen het hoofd te bieden.

Toubkal is een uitdaging. Ik zou er niet aan gedacht hebben dat ik nog eens een 4000 meter zou beklimmen. Ik dacht dat zoiets verleden tijd zou zijn, gezien mijn leeftijd en de gezondheidsproblemen waarmee ik te kampen heb.

Mijn wens is vooral dat ik een bijzonder menselijk avontuur ga beleven, mensen te ontmoeten die hetzelfde hebben meegemaakt, en de mooie ogenblikken van nu te delen.

We hebben het geluk dat te beleven onder deskundige begeleiding van artsen, coaches, gidsen… alle ingrediënten zijn er om het project te doen slagen. Het is mijn innige hoop dat we allemaal de top van de Toubkal zullen bereiken.

In ben bijna dertig jaar lang lerares lichamelijke opvoeding en ben heel laat loopwedstrijden beginnen te doen. Op mijn tempo (verre van grootse prestaties!) heb ik plezier gevonden in deelname aan verschillende wedstrijden en halve marathons.

Toen de ziekte eenmaal was vastgesteld, ben ik van sportieve doelstellingen teruggekomen. De enige die sindsdien overblijven, zijn de wedstrijden van mijn man, die triatlons loopt. Dit project Toubkal 2011 kon niet mooier vallen, op een moment in mijn leven dat ik aan mezelf moest denken, om iets om me heen te hebben, in één woord de MOTIVATIE om weer zin te krijgen in een sportief exploot! Het leven heeft me met de ziekte op de proef gesteld.

Nu hoop ik juist daardoor een buitengewone menselijk-sportieve proef te mogen beleven die me gaat helpen in het verdere verloop van “mijn” MS. Die fysieke inspanning daar ben ik niet bang voor; ik ben alleen ongerust dat ik de opgestapelde vermoeidheid op de trekking moet kunnen beheersen. Ik voel al dat dit avontuur een stuk zelfoverwinning zal betekenen, naast elkaar helpen en bezinning.

Te meer OMDAT GELUK MAAR TELT ALS JE HET KUNT DELEN ! Laten we hopen dat de mensen die met MS te maken krijgen, naar aanleiding van de reportage en dankzij onze houding en woorden de ziekte anders zullen gaan bekijken.

Hallo!

Als tweede in een gezin van vier kinderen ben ik 46 jaar geleden geboren in Libramont. Ik ben nooit uit de Ardennen weggeweest behalve toen ik enkele jaren in Louvain-la-Neuve studeerde. Ik ben 20 jaar getrouwd met een buitengewone man, met wie we twee even fantastische grote jongens van 19 en 17 jaar hebben.

Mijn MS-historie begint in 2006 met jeuk op het schouderblad en aan de rechterborst, later het gevoel van “elektrische ontladingen” en vervolgens ongevoeligheid aan de rechterzijde. Eerst schakelt de arts de mogelijkheid van zona uit en volgen MRI-onderzoeken die veelvuldige lesies aan de wervelkolom en in het hoofd aan het licht brengen. De diagnose valt: het is MS! Een ruggenprik gaat de diagnose bevestigen – geen vergissing mogelijk. De ongevoeligheid aan de rechterzijde verdwijnt na enkele weken.

>> Read more

Ik heet Daniel Coppe, van beroep verpleegkundige, ben getrouwd en heb drie kinderen – twee meisjes van, 23 en 20 jaar, en een zoon van 10. Minder dan twee jaar geleden is de MS-diagnose gesteld; ik volg om de vier weken een behandeling met Tysabri-infuus.

Met mijn deelname aan dit project krijg ik de kans om over mijn dagelijks leven te getuigen en in alle bescheidenheid over te brengen wat volgens mij essentieel is om op de best mogelijke manier met MS om te gaan. Ik heb dus veel redenen om aan deze trek mee te doen, en daar geef ik er vier van op:

-Regelmatig aan sport doen vind ik een troef om een maximum aan fysieke mogelijkheden te behouden,

-Uitdagingen aangaan maakt deel uit van het leven. Een ernstige ziekte hebben mag mijn zienswijze niet veranderen,

-Een ander beeld van MS overbrengen. Veel onderzoekswerk van de jongste jaren heeft nieuwe behandelingen opgeleverd en dus de prognoses verbeterd. Een prachtige straal van hoop!

-Aanvaarding van het opkomen van een ernstige ziekte in het leven lijkt voor mij mogelijk. Die houding helpt om beter met deze onafwendbare ervaring om te gaan.

Ik ben me ervan bewust dat een project als Toubkal als een druppel water in de zee lijkt, maar ik koester de hoop dat het de ziekte beter zal doen kennen en begrijpen.

Op weg naar de Toubkal!

Goedendag iedereen! Sinds 2 februari 1962 ga ik door het leven als Marc Gaspar. Sinds 1990 woon ik in het lieflijke dorp Charneux in het Land van Herve. Getrouwd en papa van drie kinderen, Coraline, Aymeric en Alois.

Mijn eerste kennismaking met MS dateert van 21 september 2009; ik zag dubbel. De tweede afspraak vond plaats in het weekend van 20 februari 2010, waar het zicht me opnieuw twee, drie dagen lang parten speelde”. Ik wacht nog op de derde afspraak. Ik kan wachten, ik ben niet gehaast.

In het kort: eerste opstoot op 21.09.2009; dubbel zicht. Tien dagen ziekenhuis, gezichtstests, magnetische resonantie, scanner, bloedafname, MRI van wervelkolom, lumbale punctie… Alles er op en er aan. Op 2 november doet mijn neuroloog van toen het verhaal in tien minuten. “U hebt MS. Geen behandeling, alleen cortisone bij opflakkeringen”.

>> Read more

Goedendag, ik ben Alexandro Lo Sardo. Ik ben geboren op 30 maart1984 en ben nu MS-patiënt sinds enkele jaren. Voor mij viel de diagnose in januari 2008. Op dat moment heb ik tegen mezelf gezegd dat het heel veel moeite zou vergen om een zeker evenwicht in het leven te behouden. Sport heeft me daarbij sterk geholpen. Toen ik op school zat, deed ik veel aan fietsen, wat ik moest verminderen toen ik als schrijnwerker begon te werken. Nu ik weer echt aan sport doe, voel ik me beter, zowel lichamelijk als mentaal. Voor mij komt het er in het verloop van de ziekte op aan dat ik me door mijn familie en vrienden omringd voel, dat ik gevolgd word door een zeer bekwame en vertrouwde ploeg en dat ik plannen blijf smeden.

Ik heb veel passies: ik hou van soul en progressive muziek uit de jaren ’70. Heel bijzonder vind ik op reis gaan met mijn partner. De foto hierbij werd trouwens tijdens een wandeling in Griekenland genomen. Ik hou van sport en van de zelfoverwinning die daar mee gepaard gaat. Auto’s en verhalen daaromheen boeien me ook erg.

Toen ze me aanspraken over het Toubkal-project, heb ik gedacht dat het een unieke ervaring zou zijn voor mij en voor iedereen met MS, ongeacht de zware inspanning die het zou vergen. Het is een gedurfde onderneming en vraagt een grote zelfoverwinning van onszelf en anderen. Ik vind deelname aan Toubkal een voorrecht! Door het voortschrijdende onderzoek en dankzij het BESEP-team kan ik een goede levenskwaliteit behouden. Het is belangrijk dat we een ander, actiever beeld van MS kunnen overbrengen . Het is een buitengewone kans.

Dank nogmaals aan allen die ons de kans geven aan zo’n veelomvattend project deel te nemen. Tot zeer binnenkort!

Alex

Multiple sclerose …
Kleine aandoening
Niet zo erg
Ze is gekomen,
Nog niet zo lang geleden
Ze heeft mijn leven gewijzigd
Ze heeft me geleerd groot te worden
Het is de strijd van een leven...
Als vijfentwintigjarige
Heeft ze me getoond in welke mate
Sport belangrijk kon zijn …
En hoe de kijk van anderen
Storend was ….
Zouden ze ons nog gelijkaardig bekijken
Zo weinig gekend onderwerp ...
Zo slecht gekend onderwerp ...
Toubkal Is mijn leven binnen getreden….
Zoals een boodschap,
Een hoop, een uitdaging...
Een schitterend project,
Om deze kijk te veranderen
Die iedereen kan hebben,
Tonen dat uiteindelijk
Met of zonder ziekte ...
We het allemaal aankunnen
Als men het werkelijk wil …

Ik ben Martine en ben 28 jaar oud. Ik herinner me dat ik mijn 17de verjaardag in het ziekenhuis hebt doorgebracht met als vergallen geschenk een diagnose van MS (...) reuze, maar dank je wel ! Toch even gezegd, ik heb “geluk” dat ik een niet zulke evolutieve vorm van MS heb en nu, bijna 12 jaar later (wat gaat het vlug), tracht ik een goed gevuld leven te leiden, niettegenstaande de vermoeidheid. Mijn leven is geritmeerd door mijn full-time job, mijn avondactiviteiten in de week (taalkursussen, theater), wat plezier in het weekend, en heel wat sport.

Ik heb dus het Toubkal 2011 project met open armen ontvangen. Voor mij betekent dit een fysische en mentale uitdaging die, hoop ik, me zal toelaten mezelf te overtreffen en te evolueren in de persoonlijke aanvaarding van de ziekte. Maar dit avontuur moet vooral ook voor anderen dienen. Voor diegenen die getroffen zijn door de aandoening maar ook voor hun omgeving zodat ze begrijpen dat nog vele dingen mogelijk zijn. Een chronische ziekte vergrendelt niet automatisch alle deuren. Sommigen worden misschien wat moeilijker om te openen maar verhinderen niet om te leven en om van het leven te genieten ...

Aan dit project kunnen deelnemen is een voorrecht – ik dank trouwens de organisatoren alsmede de Besep coaches voor hun inzet. Maar ik geef toe dat het wel met van schrik is dat ik me naar de top begeef. Over deze ziekte praten blijft voor mij moeilijk. Het is niet altijd gemakkelijk om zijn omgeving – die niet zo direct op de hoogte is – te overtuigen dat men gedurende vele jaren “gewoon” wenst verder te leven (begrijp hieruit : niet in een rolstoel..). Laat ons hopen dat dit project het negatieve beeld van MS zal wegnemen ! Tot binnenkort voor het vervolg van onze avonturen.

Martine

Mijn naam is Pascal Gérard, ik ben gehuwd en heb twee kinderen (Marie en Firmin). Ik ben verantwoordelijk voor de steengroeve van Mouzaive. Het is in februari 1999 dat mijn MS werd gediagnosticeerd ; het was moeilijk te aanvaarden maar mijn familie, mijn job en sport hebben me toegelaten deze proef te overkomen.

Het Toubkal project is een super uitdaging en ik ben zeer gemotiveerd om deze beklimming zonder veel zorgen aan te pakken. Onze groep doet me denken aan een team van sportmensen die dezelfde richting uitgaan, met een buitengewone coach die een moeder voor ons is! Ik hoop dat dit avontuur me meer fysisch en mentaal zelfvertrouwen zal geven en doet vaststellen dat het voornaamste ding Geluk is.

Ik wens dat mijn leven zo kan blijven verder gaan, dat mijn echtgenote en kinderen zo gelukkig mogelijk kunnen zijn.

Om te eindigen wens ik mijn neurologe, Frédérique Claes, te danken voor haar voorstel om aan dit avontuur deel te nemen dat me reeds veel genoegen geeft!

Het is juist 15 jaar geleden dat de diagnose mij heeft overvallen … Heel toevallig, als een mes …. Uitspraak zonder beroep … De ziekte heeft me getroffen op de startlijn van een groot humanitair project. Ik moest voor twee jaar naar Angola vertrekken, voor Handicap International (toeval van het leven) die me in dienst hadden genomen als manager van een project …

En dan “terug” uit Afika waarnaar ik nooit vertrokken ben, order vanwege de arts, en het hoofd boven water houden ... Weer opspringen … Blijven verder doen, een nieuwe job zoeken en zelfs een zekere vreugde niettegenstaande het zwaard van Damocles dat boven je hoofd hangt en dat telkens toeslaat wanneer je “wil doen zoals de anderen”... Maar blijven vooruit kijken en nieuwe projecten aandurven, verschillend van diegenen die je voor orgen had! …

Hedentendage schijnt de ziekte geen taboe onderwerp meer te zijn. Maar wat mij betreft, heb ik nog moeite om de naam uit te spreken! Evenals de arts vroeger ... Tegenstrijdig gevoel... Het is in ’t geheel geen kwestie om te minimiseren want dan zou men in totale ontkenning vallen en overdrijven! Maar evenmin proberen te dramatiseren, of somber gestemd zijn... Het gaat er eenvoudigweg om een gulden middenweg, een evenwicht te vinden: zou het het begin van de aanvaarding zijn ? Het zou misschien tijd worden.

>> Read more

Marie 57 jaar, gehuwd, 3 kinderen (23, 22 en 20 jaar)

1ste MS-opflakkering in 2000. Sinds twee jaar volg ik de Avonex behandeling, 1x per week.

Een jaar geleden ben ik met sport gestart toen ik de Besep groep vervoegde. De trainingen hebben we veel bijgebracht, op fysisch vlak maar vooral op geestelijk.

Toen de coach me voorstelde om deel te nemen aan Toubkal 2011, was ik verrast maar zeer blij!

Het team is verenigd dankzij de goede menselijke contacten.

Daarom ben ik zeer gemotiveerd en hoop de uitdaging aan te kunnen zodat mijn getuigenis moed en zelfvertrouwen kan geven aan die personen die zoals ik door de ziekte zijn getroffen.

Geboren in Bièvre in 1955. Gehuwd met een zelfstandige kine. Ik heb twee zonen van 26 en 24 jaar. Regente in lichamelijke opvoeding. Kinesiste. Grote interesse voor neurologie sinds een stage in St Luc in Woluwe met Claire De Schrevel (dank Claire!). Heb verscheidene specifieke opleidingen in neurologie gevolgd (in William Lennox, in Fraiture, in Leuven, in Brussel...). Sinds 1981 kine in het C.H.A. van Libramont met voorrang voor neurologische behandelingen.

Kennis van Olivier Bouquiaux toen hij in 1996 als neuroloog het C.H.A. vervoegde en kinesiste in zijn dienst. Betrokken bij de BESEP coaching eind 2008 met twee MS-patiënten. Op dit ogenblik voorbereiding en coaching van 4 personen in Libramont met het oog op de beklimming van de Toubkal in april 2011.

Ik ben zeer blij aan dit fantastisch avontuur te kunnen werken en vooral fier er deel van uit te maken. De groep die ik in Libramont coach is zeer gemotiveerd, heel doelbewust, dynamisch en wat moet aangestreept worden, STEEDS goedgezind. Het is een groot genoegen elkaar 2x per week terug te zien, samen over MS te praten, hoe de eenzaamheid tegenover de ziekte kan worden overkomen en hun gezamenlijk project, hun gezamenlijke uitdaging te delen. Het is heel belangrijk een soort van droom te kunnen verwezenlijken en zich rekenschap te geven dat men uiteindelijk het recht heeft eraan te denken, te betrachten, te geraken.

De ganse groep is sympatiek en wanneer men samen is is het alsof we elkaar sinds jaar en dag kennen. Er heerst een opbeurende medeplichtigheid. Te weten dat Manu de gids is versterkt het plezier om in alle veiligheid te vertrekken. Hij wekt vertrouwen, is professioneel, begrijpend en zijn implicatie in het project maakt dat het reeds van het begin af een succes is.

Ik ben de super-gemotiveerde coach van het « Verviers » team. Ik nam deel aan de Sikkim expeditie gedurende dewelke Olivier zijn “onthulling” had. Wij hebben zeer intense momenten gekend die ons in enkele minuten in dit aventuur werpten, avontuur dat ons meteen uniek en onvermijdelijk leek.

Mijn beweegredenen? Emoties, de echte, deze die men ervaart tijdens uitzonderlijke menselijke contacten, in de verwezenlijking van projecten waarvoor men moet vechten, om het succes met anderen te beleven, andere mensen die veel meer dan ik zich zullen moeten overtreffen om er te geraken. Deze roes doet goed, hij wijzigt mensen, hij maakt ons leven mooier, hij doet me leven, hij is mijn Amerikaanse droom ...

Mijn verwachtingen ? Allen samen op de top en allen in betere vorm dankzij de geleverde lange inspanningen, de hardnekkigheid, de moed: ik weet w at het betekent om in goede vorm te zijn .... en deze te behouden !!

Mijn wensen ? Dat dankzij de edelmoedigheid van de personen die wensen te getuigen, anderen zich minder alleen, minder weerloos zullen voelen en reactiever zullen worden, meer besloten om deze verdomde ziekte aan te pakken en overtuigd zijn dat een nieuw leven kan beginnen...

Gezellin van Emmanuel sinds vele jaren, deel ik zijn passie voor sport voor zover er gezelligheid bij betrokken is (trekkings, loopkoersen, vtt, ski..)

Voor mij moet sport een koppelteken zijn tussen inspanning en goedgevoel.

Voor vele van zijn organisaties ben ik zijn 3de en 4de kleine hulp, vandaar mijn aanwezigheid in dit mooie project.

Hallo, Ik heet Philippe Zintzen, 57 jaar oud, kinesitherapeut.

Emmanuel, onze gids, komt me juist te contacteren om deel te nemen aan deze ongewone uitdaging. Hoe spannend !!

Ik zal trachten een goede fotograaf te zijn – fotografie is mijn passie – en mijn collega Suzette zo goed mogelijk bij te staan.

Ik weet nog niet of ik de deelnemers voor het vertrek zal ontmoeten maar ik verheug me om te groep te kunnen vervoegen.

Dromen waar maken, dat ken ik. Ik hoop dus dat ik zo goed mogelijk Daniele, Jacqueline, Alexandre en al de anderen zal kunnen helpen in hun project.

Brigitte en ik zijn allebei 56 jaar oud en we hebben 3 kinderen (32, 30 en 20 jaar).

Wat mij betreft, geef ik sinds 1975 les in scheikunde, fysica, biologie en informatica in Marche-en-Famenne. Tijdens mijn regentaat in Wetenschappen en Aardrijkskunde, heb ik een bijkomende scholing gevolgd die me toelaat les te geven in fotografie. In 1995 heb ik een bedrijf van videoreportages opgestart dat zowel publicitaire video’s voor bedrijven als huwelijks- en sportieve reportages verwezenlijkt. In de loop der jaren hebben we ons gespecialiseerd in de opname van dansvoorstellingen en theaterstukken. Deze activiteit neemt nu de helft van mijn tijd in beslag.

Wat Brigitte betreft, zij is sinds meer dan dertig jaar secretaresse in de « Centre d'Aide et Soins à Domicile » (voorheen het Wit-Gele Kruis) in Gedinne. Sinds 1995 staat zij achter de camera. Ze heeft dus honderden uren ervaring als "cameragirl".

Sinds meer dan 10 jaar journalist bij RTBF.

Ik hou van Marokko en ben enthousiast als het over bergen gaat.

Ik hoop, door mijn aanwezigheid, aan alle deelnemers videobeelden van deze buitengewone trek te kunnen aanbieden.

De daaruit voortvloeiende film zou de menselijke dimensie van dit avontuur moeten kunnen tonen, met persoonlijke verhalen van elk van de trekkers maar ook de sterke band tonen die er binnen de groep ontstaan is alsmede de teamgeest die er heerst.

Een vleug van hoop voor alle personen die door multiple sclerose zijn getroffen.

Benjamin Daumerie, 34 jaar. Sinds 2002 cameraman bij RTBF.

Altijd paraat voor een trek in de bergen, heb ik onmiddellijk ja gezegd toen ze me voorstelden aan dit mooie project deel te nemen. Een menselijk avontuur filmen zoals dit maakt geen deel uit van de opnames die ik meestal maak.

Het is dus nieuw, ook het materiaal dat ik ga gebruiken (alles moet licht zijn) waarvan de manipulatie gevoelig verschilt van de gebruikelijke reflexen die je ontwikkelt met “grote” camera’s.

Behalve boven geraken is er dus ook de technische uitdaging die, als alles goed meevalt, zal toelaten een fantastisch verhaal te vertellen. Gepassioneerd door vogels hoop ik (als er een minuutje overblijft) een of andere rare vogel in deze unieke Atlas-omgeving te kunnen waarnemen.

Het ganse team dat we zondag hebben ontmoet lijkt uiterst gemotiveerd en is zeer sympathiek, wat ons sterkt in het idee dat we op alle punten een interessante film gaan draaien.

Het zal een genoegen zijn deze ervaring met u allen te kunnen delen !

Leraar in lichamelijke opvoeding sinds vele jaren, find ik het fijn projecten met jongeren en volwassen op te starten.

Liefhebber van bergen, van sport en forse ontmoetingen, ben ik volop in deze fantastische uitdaging gestapt, aan de zijde van mijn vriend Olivier.

Voor mij kan iedereen het aan als hij/zij het wilt, en indien de omstandigheden gunstig zijn, de top bereiken, (haar/zijn top)!

Ik zal dus alles doen om u DIT te laten verwezenlijken!

Jean, de huisarts van de trek.

Wanneer Olivier met Manu en mij gesproken heeft over een bergtrek met patiënten, hebben we onmiddellijk aangehaakt. Manu kwam snel naarvoren met Toubkal, en we waren weg…

Ik hou van stappen, de bergen, ontmoetingen, groepsreizen, mijn beroep… alle ingrediënten zijn dus verenigd voor een mooi avontuur !

Het verschil met andere bergreizen is dat het ditmaal om een menselijk avontuur gaat met een heel andere kijk.

Ik wens dus dat mijn deelname nuttig is en bijdraagt tot een efficiënte en geruststellende omkadering.

Jean

Ik ben de neuroloog en initiator van het project.

Ik denk hieraan sinds 10 jaar.

Een buitengewone samenloop van omstandigheden maakt dat het het geschikte moment is om van start te gaan.

Als bij betovering klikt alles in mekaar met een evidentie die me verzekert.

Ik sta verbaasd van de samenhang en de goedmoedigheid van eenieder in deze onderneming.

Het eerste objectief is reeds bereikt!

Bravo en Dank. We'll make it to the top !